BOZZINI QUARTET i NEOQUARTET
Dobromiła Jaskot (PL) – Skraarg na oktet smyczkowy (prawykonanie)
David Bird (USA) – Drop na oktet smyczkowy i stroboskop
„… o tym jest moja praca, o załamaniu się wszystkiego, znaczenia, języka, wartości, sztuki, nieporządku i dyslokacji, gdziekolwiek spojrzysz, entropia topiąca wszystko w zasięgu wzroku, rozrywkę i technologię, i każdego czterolatka z komputerem, każdego artystę, skąd to wszystko się wzięło? sbinarny i komputer, który zapoczątkował technologię, rozumiesz?” – William Gaddis, Agapē Agape
Poprzedni tekst został zaczerpnięty z pośmiertnie opublikowanej powieści Gaddisa Agapē Agape, której tytuł stawia dwa różne języki w oksymoronicznej opozycji znaczeń. Pierwsza, „Agapē”, pochodzi z greckiej religijnej koncepcji „bezinteresownej miłości”, po której następuje angielskie „Agape” z połowy wieku, które zawiera słowo „przerwa”, niosąc ze sobą zwyczajowe znaczenie czegoś rozszczepionego lub otwartego.
Idea luki przenika powieść Gaddisa, która jest w dużej mierze inspirowana kulturową historią pianoli. Fortepian opiera się na wypełnionych przerwami rolkach do odczytywania i odtwarzania muzyki. Podobnie jak wczesno dziewiętnastowieczny warsztat tkacki Josepha Marie Jacquarda, są to uproszczone poprzedniki systemów binarnych, które zamieszkują większość obecnej technologii cyfrowej. Podobnie jak w przypadku Vonneguta, pianole same w sobie nie były przedmiotem zainteresowania Gaddisa. Raczej chodziło o to, w jaki sposób rozwój i proliferacja tych instrumentów podważały, jak ujął to krytyk Ed Park, „możliwość sztuki pod znakiem handlu”. W najszerszym sensie pianola była dla Gaddisa środkiem do zrozumienia i wyjaśnienia czegoś znacznie większego: powstawania i wpływu samej kapitalistycznej nowoczesności.
Interpretacja późnego kapitalizmu przez Gaddisa opiera się na rosnącym podobieństwie między sztuką a handlem, które wydawały mu się całkowicie zmechanizowane. Jeśli zestawienie terminów, Agapē Agape, sugeruje „całość” tego, co wcześniejsze, zapadając się w to drugie, to „Drop” bada tę pogłębiającą się lukę; odnosi się również do dramatycznego środka formalnego stosowanego w wielu gatunkach popularnej muzyki elektronicznej.
Bozzini Quartet – jest oryginalnym głosem i silnym orędownikiem nowej, eksperymentalnej i klasycznej muzyki od 1999 roku. Napędzając hiperkreatywną scenę Montrealu i nie tylko, kwartet pielęgnuje etos podejmowania ryzyka, eksperymentowania i współpracy, odważnie zbaczając z utartych szlaków. Mając na uwadze najwyższa jakość, kwartet wykształcił bogaty i różnorodny repertuar. Jego otwarte, oparte na współpracy, kierowane przez artystów podejście zaowocowało realizacją wielu innowacyjnych i wysoko cenionych produkcji, w tym interdyscyplinarnych projektów z wideo, teatrem i tańcem.
Aby zapewnić ciągły rozwój tej formy sztuki, muzyczne „laboratoria” Quatuor Bozzini, Composers’ Kitchen, Performers’ Kitchen i Bozzini Lab, pracują nad mentoringiem i wsparciem nowych pokoleń kompozytorów i wykonawców. Kwartet prowadzi własną
wytwórnię płytową, Collection QB, i wydał wiele uznanych przez krytyków albumów (w tym Junonomination 2020, German Record Critics’ Award), które stały się
nagraniami referencyjnymi w tej dziedzinie. Wydali również albumy z Wergo-Deutscher Musikrat, Edition Wandelweiser, Another Timbre, Hubro, ATMA Classique i Centrediscs.
Chwalony za „intensywną muzykalność i ogromną wrażliwość” (Musicworks, Kanada), Quatuor Bozzini został uznany w Bandcamp Daily za „jeden z najodważniejszych kwartetów smyczkowych na całym świecie”.
Quatuor Bozzini to samodzielnie zarządzana organizacja, produkująca serię koncertów w Montréalu i intensywnie koncertująca w Kanadzie, USA i Europie.
NeoQuartet – jest jednym z najciekawszych i najprężniej działających zespołów specjalizujących się w muzyce współczesnej w Europie. Jest laureatem prestiżowej Pomorskiej Nagrody Artystycznej. Był również nominowany do szeregu innych nagród (Sztorm Roku, Fryderyki). Zespół ma na koncie dwanaście płyt CD wydanych dla polskich, niemieckich, greckich i amerykańskich wytwórni.
Od 2017 roku NeoQuartet poszerzył swoje instrumentarium o elektryczne instrumenty smyczkowe midi, syntezatory oraz loopery, tworząc unikatowe zjawisko na światowej scenie muzyki nowej. W roku 2022 miała swoją premierę pierwsza płyta zespołu z autorską muzyką. Album „String Theory” wyznaczył nowe kierunki rozwoju kwartetu smyczkowego w XXI wieku.
NeoQuartet koncertuje w Polsce, jak i poza jej granicami. W latach 2012 – 2021 wykonał ponad 500 koncertów niemal na całym świecie, grając między innymi w tak prestiżowych salach jak Carnegie Hall w Nowym Jorku, czy Forbidden City Concert Hall w Pekinie.
Tworzą go: Karolina Piątkowska – Nowicka (1 skrzypce), Paweł Kapica (2 skrzypce), Michał Markiewicz (altówka) i Krzysztof Pawłowski (wiolonczela).
Zespół jest organizatorem własnego festiwalu NeoArte – Syntezator Sztuki, który corocznie od 2012 roku odbywa się w Gdańsku.
David Bird – jest kompozytorem, producentem i artystą multimedialnym. Jego prace eksplorują dramatyczny potencjał środowisk elektroakustycznych i multimedialnych, często podkreślając relacje między technologią a jednostką. Bird jest członkiem-założycielem nowojorskiego zespołu kameralnego TAK i często współpracuje z Qubit New Music, grupą non-profit, która kuratoruje i produkuje eksperymentalne wydarzenia muzyczne w Nowym Jorku.
